(...) Inscenizacja Korzeniewskiego dąży do tego, by nie uronić nic z szerokiego oddechu, cechującego utwór. W tym punkcie wspomogły szczególnie inscenizatora ilustracja muzyczna Grażyny Bacewicz i scenografia Józefa Szajny. Sądzę, że na tych dwóch elementach przedstawienia spoczęło główne zadanie unowocześnienia "Nie-boskiej". Przyjrzyjmy się temu bliżej. Przeciwnie niż Schiller w obu inscenizacjach międzywojennych. Korzeniewski nie lokuje akcji dramatu w czasie chcąc wydobyć w ten sposób z utworu wszystko co nieprzemijające. Tę właśnie ponadczasowość podkreśla nowoczesna muzyka Bacewiczówny i abstrakcyjne formy zawieszone nad sceną, którym Szajna kazał spełniać rolę dekoracji. Koncepcja wyobcowania akcji z czasu i umieszczenia jej w wyobraźni poety (o czym świadczy choćby fakt, że hrabia Henryk po swojej śmierci najspokojniej przechodzi na brzeg sceny, by w charakterze widza obserwować dalszy bieg wypadków) ma swoje zalety,