W twórczości Marii Dąbrowskiej można by wyróżnić kilka stref zainteresowań tematycznych. Jedną z nich, niewątpliwie nie centralną, ale - wbrew pozorom - ściśle i od dawna związaną z całokształtem jej pisarskiego spojrzenia na świat, jest strefa, którą określiłbym jako osobiste przeżycie problematyki historii Polski. Jej świadectwem jest wydany jeszcze w r. 1921 cykl opowiadań dla młodzieży pt "Dzieci ojczyzny", do tego cyklu należą też dwa dramaty historyczne Dąbrowskiej - "Geniusz sierocy" (1939) oraz "Stanisław i Bogumił" (1945), oba dotąd nie wystawiane. Prapremierę sztuki "Geniusz sierocy" przygotował Teatr Ludowy w Nowej Hucie uświetniając tym przedstawieniem dwa jubileusze: 70-lecia urodzin wielkiej pisarki i 10-lecia istnienia najmłodszego z miast polskich. Można by do tych dwu rocznic dołączyć trzecią: 20-le-cia powstania utworu, które z kolei wiąże się dość ściśle z atmosferą dramatycznych wydarzeń, jakie wówczas przeżywa