MOŻE trzeba było w tytule uzupełnić: Bordowicza i Szajny na motywach "Fausta" Goethego. Dokładniej: pierw­szej części tego arcydramatu o wszechrzeczy. Druga jego insceni­zacja powojenna (po realizacji łódzkiej przed kilku laty w Tea­trze Nowym), pierwsza - w War­szawie. Nazwiska twórcy przedstawienia Józefa Szajny i wyko­nawcy tytułowej roli Bronisława Pawlika w jakiejś mierze deter­minowały kształt i ideę dzieła scenicznego. A więc: "FAUST"*) antyromantyczny i antybohaterski. Faust nasz współczesny, ma­jący w swej biografii epokę pie­ców. I tak właśnie zapowiada się spektakl od pierwszej już sceny: Faust - Pawlik w obozowych chodakach, pochylony, z trudem wlokący pohańbienie swej ludz­kiej godności oraz nadludzki cię­żar doświadczeń, rozwiera ciężkie, z poszarpanych arkuszy grubej blachy, wrota kacetu-wiezienia? A może tylko - lub nawet własne­go piekła jakie w nim jest? Po­tem z trudem ciągnie wózki z osłoniętymi białymi prze�