Kiedy Szajna wystawiał "Witkacego" można było przypuszczać, że zechce się on uniezależnić od tekstu dramaturgicznego. Już użycie montażu tekstu Witkiewicza tłumaczyło się zapewne potrzebą zdobycia przewagi dla wyobraźni sceniczno-plastycznej, przewagi nad rygorem jakiejkolwiek sztuki przez kogokolwiek napisanej. "Witkacy" powstał z dekompozycji kilku utworów, których elementy Szajna przypasował do swojej własnej wizji. W wątkach i obrazach Witkiewiczowskich Szajna znalazł odpowiedniki dla tych intuicji, które są tak znamienne dla jego twórczości. Szajna przekształca te wątki i obrazy w bardzo uogólnione symbole, o-bywając się bez tego, co u Witkiewicza było groteskowym realizmem. Istotne było to, że Szajna mógł się odnaleźć w humanizmie Witkiewicza. Widzimy dzisiaj, że "Witkacy" był epizodem na drodze realizowania i integrowania się wizji teatralnej Szajny. Konsekwentnym etapem tej drogi jest stworzenie tekstu na użytek własnego widowiska.