19 czerwca 1959 r. w łódzkim Teatrze Nowym odbyła się pre­miera "Nieboskiej komedii". Tym sposobem ostatnie już z godnych uwagi dzieł teatru ro­mantycznego sprawdzone zosta­ło na nowo w naszym teatrze. Niezagrane pozostały już tylko takie utwory, jak ułomny "Agezylausz" czy poroniony "Niedo­kończony poemat". "Nieboska komedia" jest dra­matem, w którym problematy­ka społeczna wysuwa się, mimo mistycznego otoku i romanty­cznych omgleń, zdecydowanie na plan nadrzędny. Okoliczność ta jest przyczyną szczególnej sytuacji ,,Nieboskiej komedii" zarówno w fachowej jak i sze­rokiej opinii odbiorców. Nie tu miejsce i pora na omawianie tych sądów, które "Nieboska komedia" budziła w zależności od kąta patrzenia na ów dra­mat polityczny, tendencyjny, agitacyjny i propagandowy: są­dów od bezkrytycznego zachwy­tu do zdecydowanego sprzeci­wu. Nie ma celu powoływać się na nie lub im przeczyć. Wy­starczy zwrócić uwagę na za­sadnicze cechy utworu. "Ni