Ktoś mógłby pomyśleć, że w warszaw­skich teatrach nastał czas Hymena, że triumf święci młodzieniec z narzeczeń­ską pochodnią i ślubnym welonem w rę­kach. W Powszechnym "Mąż i żona" {#au#207}Fre­dry{/#}, w Dramatycznym "Wesele, wesele", jednoaktówki Czechowa i Brechta. Jak to w teatrze bywa, choć wesoło, to smutno. Wszak ludowa mądrość poucza, że jeden dzień wesela, całe życie biedy. Każda z trzech sztuk inaczej przechodzi teatralną próbę, każda z dwóch premier ważna jest nie tylko ze względu na jakość przedstawień. Oto bowiem premierą "Męża i żony" Warszawa uczciła dwóch­setlecie urodzin Aleksandra Fredry, rocznicę obchodzoną cichcem, jakby w obawie, że sztuki hrabiego z Surochowa zra­mociały do szczętu i niepotrzebnie popsują uroczysty jubileusz. "Wesele, wese­le" zaś to pierwsza w tym sezonie premie­ra w Dramatycznym, inaugurująca dyre­kcję Piotra {#os#294}Cieślaka{/#}. Na chwilę porzućmy tematyczno-anedgotyczną zbi