Witold Wandurski zajmuje wybitne miejsce wśród tych działaczy komunistycznych, którzy w Polsce międzywojennej zajmowali się także literaturą, wierząc, że poprzez twórczość walczyć można także o zwycięstwo idei. Uznany poeta, współpracownik "Sceny Robotniczej" w Łodzi pasjonował się sprawami teatru. Pisząc "Śmierć na gruszy" starał się w tej sztuce zamknąć nienawiść wobec kanonów naturalistycznego teatru mieszczańskiego, zawrzeć możliwie jak najwięcej kłujących aluzji politycznych, drwiny ze współczesnego świata, z jego administracyjnej machiny. Nie dbając zbytnio o spójność sztuki, o jej harmonię wewnętrzną - rozsadzał jej ramy teatralnymi trickami, parodystycznymi blackautami, wszystkim, co mogło szokować, wywoływać spontaniczną reakcję. Finał sztuki - może zresztą nie najistotniejszy - wyrażał ideę pacyfistyczną, i przylegającą wówczas do przekonań i innych przedstawicieli teatru i dramaturgii ekspresjonistycznej. Pra