Witold Wandurski należał do grupy rewolucyjnych poetów, związanych z Komunistyczną Partią Polski, którzy w okresie międzywojennym budzili sumienia naszego kraju, nawoływali do buntu przeciw krzywdzie, niesprawiedliwości społecznej, militaryzmowi i wojnie. Wraz z Władysławem Broniewskim i Stanisławem R. Stande założył grupę poetów proletariackich. Wydali oni w trójkę tomik wierszy pt. "Trzy salwy". Niewielka jest spuścizna, jaką pozostawił po sobie Wandurski. Ścigany przez sanacyjną policję, aresztowany, a potem zwolniony z polskiego więzienia pod naciskiem opinii publicznej i listu otwartego wybitnych pisarzy do prokuratora, wyjechał później Wandurski do Związku Radzieckiego i tam padł ofiarą prowokacyjnych oskarżeń okresu kultu jednostki. Od wczesnej młodości pasjonował Wandurskiego teatr. Prowadził w Łodzi Scenę Robotniczą, pisał dla niej, adaptował, tłumaczył. Był przeciwnikiem teatru mieszczańskiego, entuzjazmował się twórczości