Pod koniec XX wieku "Kolonię karną", opowiadanie napisane przez Franza Kafkę w 1914 r. w którym opisał ponure wydarzenia rozgrywające się gdzieś na odda­lonej od świata wyspie, można odczytywać na wiele sposobów. Wyraźny sygnał artysty, przeczu­wającego intuicyjnie szaleństwa totalitaryzmu, jest jednym z naj­bardziej oczywistych. Problemy ludzkich postaw wobec opacznie rozumianej sprawiedliwości, głupoty, która jest wieczna, czy zachowań w sytuacjach niejednoznacznych moralnie, kiedy po tekst Kafki sięgnęła Joanna Bruzdowicz, by­ły również na czasie. W 1968 ro­ku, gdy jej dramat muzyczny miał zostać wystawiony w Pra­dze, Kafka "źle" się skojarzył ówczesnym władzom Czecho­słowacji. Do prapremiery nie doszło ze względów politycznych. Dzieło wystawiono po raz pierw­szy kilka lat później we Francji. Potem w Belgii. Dramat muzyczny Joanny Bru­zdowicz jest bardzo wierny Kafce. I teraz, pokazana w Warszawie "Kolonia karna", okazała się dzie