To, że teatry publiczne tworzą podwaliny polskiego życia teatralnego, uznajemy za oczywistość. Co jakiś czas słyszy się co prawda utyskiwania, że to model odziedziczony w spadku po PRL-u i najwyższy już czas, by go zmienić, ale rzadko pojawiają się pomysły: jak zmienić? W opublikowanej w majowym numerze miesięcznika "Teatr" rozmowie z Dorotą Buchwald redaktor naczelny pisma, Jacek Kopciński, nie dopuszcza nawet myśli, że mogłoby być inaczej i nie widzi żadnego zagrożenia dla utrzymywania tego modelu, podkpiwając nawet trochę z osób, które wyrażają pewien niepokój o przyszłość teatrów publicznych - pisze Wojciech Dudzik w kolejnym z 12 esejów o idei i znaczeniu teatru publicznego, do napisania których zaproszone zostały wybitne postaci polskiego życia teatralnego.

Przyzwyczailiśmy się do myśli, że życie teatralne w Polsce opiera się na systemie teatrów publicznych, dzięki którym możliwe jest pielęgnowanie polskiej tradycji scenicznej, konstruowanie programu działalności w perspektywie kilkuletniej, utrzymywanie na afiszu przemienności repertuaru, poszukiwanie nowych środków ekspresji, podejmowanie ryzyka eksperymentu, tworzenie i konsolidowanie zespołu aktorskiego, a także prowadzenie pracy kulturalnej z widzami oraz pedagogicznej z dziećmi i młodzieżą - wszystko to w ramach stałej, rozpoznawalnej instytucji. Teatry prywatne, teatry prowadzone przez stowarzyszenia, fundacje itp. oraz teatry amatorskie - chociaż jest ich łącznie prawie pięć razy więcej - w nieodzowny sposób uzupełniają teatralną mapę Polski, ale jej nie konstytuują. To, że teatry publiczne tworzą podwaliny polskiego życia teatralnego, uznajemy za oczywistość. Co jakiś czas słyszy się co prawda utyskiwania, że to model odziedziczony w sp