To aż dziwne, że polska prapremiera "La grande ma­gia" Eduardo de Filippo odbyła się prawie pięćdziesiąt lat po napisaniu. Ledwie dwa lata temu wystawił ją w kra­kowskim Teatrze im. Juliusza Słowackiego Bohdan Hussakowski. Wszak pozycja i dokonania artystyczne de Fi­lippo były w Polsce dobrze znane. Widzowie kin pa­miętają ekranizację dramatu "Filomena Marturano" (przypomnianego również w Teatrze TV ze znakomitą rolą Anny Seniuk) w reżyserii Victorio De Siki noszące­go tytuł "Małżeństwo po włosku". A przecież ze sceny znane byty takie sztuki de Filippo jak "Neapol miasto mi­lionerów" czy "Kłamstwo ma krótkie nogi". Eduardo de Filippo był wśród dramaturgów XX wieku postacią niezwykłą. Teatrem, można tak powiedzieć, był obcią­żony dziedzicznie. Syn aktora, komediopisarza i impresaria Eduarda Scarpetty, wraz z rodzeństwem sztukę sceniczną uprawiał od dzieciństwa. Uważany jest za od­nowiciela włoskiego teatru ludowego. Miał w swoim �