Dzieło scenografów, jako współtwórców teatralnego widowiska kwituje się często w krytykach i recenzjach jednym zdaniem. Obecnie znalazła się okazja do pełnej rehabilitacji scenografii, do zwrócenia uwagi na tę wła­śnie część teatralnego wysiłku twórczego, która na ogół ucho­dzi za marginesową i wtórną. Mowa tu o dekoracjach i ko­stiumach, które aż w dwu war­szawskich przedstawieniach zy­skały poklask widowni: w "Hamlecie" i "Marii Stuart". Te dwa niewątpliwe arcydzieła literac­kie, uchodzące już od dawna za probierz teatralnego i aktorskie­go kunsztu i przechodzące przez pokolenia widzów w najprzeróż­niejszych formach i postaciach utraciły omal całkowicie swój własny, literacki kształt na rzecz realizatorów teatralnego wido­wiska: stały się pretekstem do wszelkiego rodzaju aktorskiego, reżyserskiego i inscenizatorskiego eksperymentatorstwa i ko­mentarza w takim stopniu,że współczesny młody widz często nawet nie wie, kim byli