2 kwietnia W Domu Aktora w Skolimowie zmarła Olga Sawicka, najwybitniejsza polska primabalerina II połowy XX wieku. Zatańczyła najważniejsze role w baletach klasycznych, oklaskiwała ją publiczność Poznania, Warszawy, Bytomia, Moskwy, Paryża, Hawany, Oslo... Była niedościgniona.

Podczas wspólnej podróży po promocji naszej książki - "Życie z tańcem" - zapytałem: kim dla Pani jestem? Muszę się zastanowić - odpowiedziała. Cała ona. Nieodgadniona, jakby lekko zawieszona nad ziemią, a z drugiej strony mocno stąpająca po ziemi. Koledzy z zespołu mówili o niej "Poezja zdziwienia". Nigdy nie widziałem Olgi Sawickiej tańczącej na scenie. Poznałem Ją już jako gwiazdę - legendę na emeryturze. Była piękna, była prawdziwą damą roztaczającą woń wykwintnych perfum, zawsze elegancka czy to na premierze w operze, czy w swoim mieszkaniu. Zadzwoniłem do Niej przed wielu laty z prośbą o wywiad z okazji Międzynarodowego Dnia Tańca. Zgodziła się. Potem dzwoniliśmy do siebie bez powodu, spotykaliśmy się na premierach, aż któregoś razu zaprosiła mnie do siebie i zaproponowała, abym pomógł Jej zapisać wspomnienia. To był chyba rok 2005. Zgodziłem się, pod warunkiem, że to będzie szczera rozmowa Nie przypuszczałem, że bę