Fantazja teatralna Szekspira rozszalała się w "CYMBELINIE" bez miary. Dowolnie przerobiona historia Brytanii Króla Cymbelina i Rzymu Cezara Augusta, zmie­szana z gwałtownością, żywiołowością renesansowych Włoch i powikłaniami życia współczesnej Anglii elżbietańskiej. Mnóstwo nieprawdopodobieństw na granicy absurdu, nie liczących się ani z logiką rzeczywistości ani z psy­chologią. Postacie przeważnie z grubsza ciosane, makietowe. In­trygi, przebieranki, pozory, nie­bywale komplikacje. Wszystko to Szekspir uruchamia z niezwykłą swobodą twórcy świata teatralne­go rządzącego się własnymi pra­wami. Ta komedia, nazwana w pierw­szym wydaniu książkowym tra­gedią, a więc może; tragikomedia - obrosła mnóstwem najróżniej­szych i krańcowo sobie przeciw­nych komentarzy, interpretacji, ocen. Notuje je skrzętnie jak zwy­kle bogato przyrządzony program Teatru Polskiego. Od czarnej ko­medii, jednaj z najbardziej gorz­kich w spuściźnie Szeksp