"Człowiek z la Manchy" to jeden z najpięk­niejszych musicali. Niemal ćwierć wieku minęło od nowojorskiej premiery, a nic nie stracił na wartości. Głównie dlatego, że autorzy tekstu i muzyki nie próbowali wpasować się w jakąś obo­wiązującą akurat modę. Większość musicali opie­ra się na mniej lub bardziej ckliwym love story i na opowiadaniu, że prawdziwa miłość potrafi pokonać przepaści finansowe, klasowe, czy raso­we. I z reguły kończą się happy endem. To libretto ma wartość prawdziwego dramatu. Sceptycyzm Cervantesa i jego wielki talent saty­ryczny przeplatają się z wiarą w człowieka, z liry­zmem i tragicznością. Uwaga autorów i reżysera skupia się na egzystencjalnym wymiarze społe­czeństwa, bez podpierania się determinacjami spo­łecznymi, historycznymi, czy jakimikolwiek inny­mi. Ostatecznie, każdy sam odpowiada za mniej lub bardziej ludzki wymiar własnego życia. Przy­kładem jest niby nie stąpający po ziemi Don Ki­chot