Musical "Człowiek z La Manczy" grany w Teatrze Dramatycznym w Warszawie stał się prawdziwym wydarzeniem. Publiczność, zwłaszcza młoda, reaguje na spektakl żywo i z wielkim wzruszeniem. Przedstawienia kończą się owacyjnymi brawami. Na scenie warszawskiego Tea­tru Dramatycznego dobiega końca kolejny spektakl "Człowieka z La Manczy". Po więziennych scho­dach, wiodących go przed obli­cze Świętej Inkwizycji, powoli wspina się Miguel de Cervantes Saavedra. Chór więźniów śpie­wa słynną pieśń Joe Dariona i Mitcha Leigha "Śnić sen" ("The Impossible Dream"): "Śnić sen, najpiękniejszy ze snów, Iść w bój, w imię cierpień i krzywd I nieść ciężar swój ponad siły. Iść tam, gdzie nie dotarłby nikt." Widownia wybucha oklaskami. Najgłośniej bije brawo młodzież, która wstając z miejsc po­rywa za sobą innych widzów. Owacja na stojąco skłania akto­rów do bisowania: "Śnić sen, naj­piękniejszy ze snów..." Starsza pani ociera łzy. O