Westernom można wiele zarzu­cić. Choćby to, że prawie wszystko jest w nich zełgane: walka i krew, jej sens społeczny i historyczny, ludzkie postawy i ich uwarunkowania etyczne - na ogół haniebnie uproszczone i sprowadzo­ne do czarno-białego schematu. Ja zaś lubię westerny za to, co w nich jest prawdziwe. Bo nie da się skłamać koni, pejzaży ani mistrzow­skiej konstrukcji dialogów. Te kla­syczne westernowe rozmówki, lako­niczne, ostrzejsze od noża, celniejsze od kuli, dostarczają mi zwykle uciechy, przy której zupełnie obo­jętne staje się całe to zabili-go-i-uciekł. Western powołał do życia pewną imaginacyjną rzeczywistość i usta­nowił rządzące w niej prawa. Stwo­rzył pewien własny kanon, który trwa i okazuje się wyjątkowo od­porny. Stał się formą klasyczną. Świadczy o tym nie tylko trwałość i masowa popularność tego gatun­ku, czy istnienie ustabilizowanych kryteriów oceny, lecz także liczne próby zrewolucjonizowania go oraz