Współczesna dramaturgu podejmująca tematykę hi­storyczną, przynajmniej, pod względem ilościowym, wygląda dość okazale. W latach czterdziestych i pięćdziesiątych tematyka ta wręcz do­minowała (Brandstaetter, Korcelli, Morstin), później dramatów "kostiumowych" prawie nie pisano, choć już w roku 1968 ukazały się "Zegary" Łubieńskiego, który dzięki tej sztuce i późniejszemu "Koczowisku" wydaje się najgłębiej i najciekawiej interesującym naszą historię współczesnym dramaturgiem. W drugiej połowie lat siedemdziesią­tych dramaty historyczne nie tylko za­częły się mnożyć, ale także odgrywać w naszym teatrze coraz poważniejszą ro­lę. Obok Łubieńskiego - Terlecki, Żu­rek, Sito, Mikke i wielu innych, których sztuki grane (albo przynajmniej dru­kowane) stanowią najciekawszy nurt w nie najciekawszej zresztą na ogół wów­czas dramaturgii. Niezależnie od jakości poszczególnych sztuk z tego nurtu, ważny wydaje się zaznaczający si�