(...)Realizacje utworu Mikkego (wrocławski Teatr Współczesny, reż. Kazimierz Braun; warszawski Teatr na Woli, reż. Jerzy Krasowski), Żurka (Teatr im. Słowackiego, reż. Jerzy Krasowski) i Jerzego S. Sity (warszawski Teatr Ateneum, reż. Janusz Warmiński), mimo, że teatralnie nie­zbyt atrakcyjne, zetknęły szeroką widownię z postaciami i problemami, które zostały niejako wycięte z publicznego obiegu, skazane na banicje, dostępne jedynie w foliałach biblio­tecznych i w pracowniach specjali­stów. Wkraczająca na scenę historia z całą swoją przewrotnością, skom­plikowaniem i goryczą porażek - skłania nie tylko do wychwytywania analogii i podobieństw, co bywa po­uczające, ale równocześnie uzmysła­wia, że proces odnowy państwa i od­rodzenia społeczeństwa narażony był zawsze na liczne niebezpieczeństwa. Od wewnątrz i z zewnątrz. Żurek pokazał w swojej sztuce jak można manipulować gniewem i zapałem młodzieży. Mikke natomiast przypomniał