Najnowsza inscenizacja "Eugeniusza Oniegina" to spektakl o jasnej symbolice, wysmakowany kolorystycznie, pełen przestrzeni i powie­trza. To kolejna udana próba pozbawienia opery koturnowości i uwolnienia z ciasnego gorsetu konwencji. I chociaż można dyskuto­wać i zgadzać się lub nie z tym czy innym pomysłem, nie zmieni to jednak faktu, że jest to przedstawienie niezwykle efektowne teatral­nie, które z pewnością cieszyć się będzie ogromnym powodzeniem. Należy przypuszczać, że reżyser, de­cydując się na wykreślenie z party­tury kilku scen zbiorowych, wywiódł ideę inscenizacji z aspektów drama­tu psychologicznego, w jaki są uwi­kłani bohaterowie "Oniegina", sta­rając się opowiedzieć ją, wbrew po­zorom, w sposób kameralny. Mimo wielkiej przestrzeni to co najistot­niejsze zamyka reżyser w kręgu ja­snego światła, to ono wyznacza granicę przeżyć bohaterów. Pełne poezji sceny pierwszego aktu z brzozowym lasem w tle są kontra­punktem dla