Jana Peszka nie sposób zamknąć w żadnej etykiecie instytucji czy zespołu, pozostał klasą samą w sobie, kształtując osobny, iście Proteuszowy styl aktorstwa. To wykonawca, który nie obawia się zadań uciążliwych i wymagających fizycznej zwinności, usytuowanych na przeciwnych biegunach stylistycznych: komizmu i grozy, i nawet psychopatii, sięgających w ludzką przewrotność i szaleństwo.

NAGRODY MIASTA KRAKOWA 2014 Decyzją Komisji Nagród, zaakceptowaną przez prezydenta miasta, laureatami tegorocznych nagród miasta Krakowa są: Kultura i sztuka Jan Peszek za wybitne osiągnięcia w sztuce aktorskiej (...) W połowie lat 60. Bogusław Schaeffer dostrzegł w Janie Peszku, wówczas studencie krakowskiej PWST, nietuzinkowy potencjał. W ten sposób powstał "Scenariusz dla nieistniejącego, a możliwego aktora instrumentalnego". Od premiery tego utworu w 1976 roku (w teatrze MW2) minęły prawie cztery dekady, a Jan Peszek pozostał unikatowym dowodem na istnienie aktorstwa instrumentalnego. Pod tą nazwą kryje się nie tylko typ kunsztu (sprawne, wręcz ekwilibrystyczne operowanie ciałem), ale i koncepcja teatru zespolonego z muzyką i jej kategoriami. "W teatrze instrumentalnym rola jest budowana jak linia melodyczna: z respektowaniem wszystkich praw i pojęć muzycznych" - wyjaśniał Peszek. Ten typ teatru uwalniał się spod kurateli tekstu literackiego, c