W starych ludowych wierzeniach jesień, a zwłaszcza listopad był to czas, kiedy dusze zmarłych przodków wracały na ziemię, a demony straszyły żywych; dlatego na przełomie października i listopada kultywowano zwyczaj zwany Dziadami.

Elżbieta Dudek-Młynarska z Muzeum Etnograficznego w Rzeszowie zauważyła, że już sama nazwa tego zwyczaju nawiązuje to wierzeń, iż dusze zmarłych przodków, czyli dziadów, powracają do świata żywych. - Dawniej wierzono, że każde przesilenie w naturze, czy to jesienne, czy wiosenne, to czas siłowania się dwóch mocy: jasności i ciemności; że w tym czasie granica między światem żywych i zmarłych jest nikła, a dusze przodków, naszych dziadów, przychodzą do żywych - wyjaśniła etnografka. Z tym przekonaniem związany był, obecnie zupełnie zapomniany w Polsce, a dawniej powszechny zwyczaj urządzania uczt cmentarnych na grobach zmarłych, podczas których żyjący ucztowali, a jedzeniem dzielili się z duszami. Zostawiali na mogiłach niewielkie ilości miodu, kaszy, chleba, maku, aby dusze miały się czym posilić. Wśród Łemków była to także kutia, współcześnie kojarzona z wigilią Bożego Narodzenia. - Obrzęd Dziadów nie polegał tylko