Widziałem już taką realizację "Dam i huzarów", w których służące wchodziły z pudełkiem pizzy, i taką, w której Rembo gwizdał "My, pierwsza Brygada". W spektaklu Barto­sza Zaczykiewicza nie ma tego typu "pomysłów", a jednak komedia Fredry śmieszy. Może nie od początku, bo przedstawienie, chyba z powodu premierowej tremy, wolno się rozkręcało. Reżyser nie ułatwił sobie zadania ograniczając do minimum scenografię (nie był to zapewne zamierzony efekt, raczej wynik teatralnej biedy). W pustej przestrzeni sceny z zastawkami ograniczającymi ją z tyłu, aktorzy zostali sami z tekstem Fredry. I oni ostatecznie sprawili, że do znudzenia znane perypetie szczerze roz­bawiły publiczność. Oczywiście tego i owego można by się czepiać, np. taki "smukły" jak Edmund - Macieja Namysło to ja też jestem (porucznik to galant, ale trochę bezsensowny jest jego od ruch przecierania krzesła chusteczką skoro dopiero co siedziały na nim damy). Właściwie każda post