Mimo że od śmierci Stanisława Ignacego Witkiewicza dzieli nas już niemal epoka, jego ekscentryczna osobowość, powikłane życie i wielowątkowa twórczość - pisarza, dramaturga, malarza, filozofa i krytyka - nie przestają fascynować i inspirować. Aby się o tym przekonać, wystarczy przejrzeć program międzynarodowej sesji naukowej "Witkacy 2014: Co jeszcze jest do odkrycia?" trwającej w Słupsku od 17 do 20 września. Miejscowe Muzeum Pomorza Środkowego ma najokazalszą kolekcję malarstwa i rysunków Witkacego liczącą ponad 260 prac - pisze Monika Kuc w Rzeczpospolitej.

Dziś przypada 75. rocznica śmierci Witkacego. Popełnił samobójstwo dzień po wkroczeniu do Polski Armii Czerwonej. Przeczucie nadciągającej niemiecko-sowieckiej totalitarnej katastrofy towarzyszyło mu już wcześniej. W marcu pisał do przyjaciela - filozofa Hansa Corneliusa "Katastrofa światowa przybliża się coraz bardziej. Czy się po niej odnajdziemy - jest wątpliwe". Depresyjne nastroje nękały go od lat, także z osobistych powodów, więc motyw samobójstwa przewijał się właściwie od dawna w jego listach i twórczości. Ale ostatecznie dopiero wobec historycznej Apokalipsy uznał, że znalazł się w sytuacji bez wyjścia. Wybuch wojny musiał odebrać jako znak spełnienia czarnych scenariuszy - końca cywilizacji pod naporem totalitaryzmu, co było osią jego dramatów: "Jana Karola Macieja Wścieklicy" (1922), czy "Szewców" (1934). Mimo że od śmierci Stanisława Ignacego Witkiewicza dzieli nas już niemal epoka, jego ekscentryczna osobowość, powik�