Komedia Aleksandra Fredry, często grana w Polsce, nie straciła z bie­giem lat na popularności. Dziś może, w epoce "ruchu wyzwolenia kobiet" jest jeszcze bardziej aktualna, wyka­zuje bowiem, że perswazją, lamentem, powodzią łez, podstępem i niewinnym kłamstwem (panna Aniela, rozmiło­wana w koniach), a przede wszystkim niezawodnym kobiecym wdziękiem (Zosia), można bardziej skutecznie opanować płeć brzydką niż marszami i protestami. "Damy i Huzary" zostały wysta­wione na Trócowie staraniem naszego impresaria Jana Wojewódki, który, z okazji "Roku Fredrowskiego" spro­wadził do Kanady i USA zespół Teatru Polskiej Telewizji "Kwadrat", z War­szawy. Frekwencja publiczności, która na wszystkich przedstawieniach wypełniła salę Trójcowa po brzegi, wybuchy śmiechu i ustawiczne okla­ski, są najlepszym przykładem, że dobra sztuka, w doskonałym wyko­naniu nie jest mniej "kasowa" od stereotypowych składanek (niejedno­krotnie wątpliwej wartości). Intui