Nowa siedziba Cricoteki po latach starań i zmagań stała się faktem. Malowniczo położona nad Wisłą, w Podgórzu, składa się z zabytkowego budynku dawnej elektrowni i wznoszącego się nad nią nowoczesnego przęsła. Dojść do niej można kładką Bernatka. Szkoda, że nie kładką w kształcie wieszaka na ubranie, którą Kantor wymyślił w roku 1970 jako jeden z "Pomników niemożliwych" - Joanna Targoń.

"Wydaje mi się, że artysta awangardowy może i ma prawo zaprzeczać muzeum, niemniej jednak w końcu tam trafi, musi tam trafić. Bo nie może trafić gdzie indziej. Byłbym bardzo zaszczycony, gdyby Umarła klasa" trafiła do światowego muzeum" - mówił Kantor w 1978 r. Krzysztofowi Pleśnia-rowiczowi. Kantor niewątpliwie był artystą awangardowym ("O sztuce staram się mówić jedynie z punktu widzenia sztuki awangardowej, ponieważ jedynie awangarda daje możliwość i nadzieję rozwoju" - to jedna z licznych wypowiedzi Kantora na ten temat), a o swoje muzeum zatroszczył się sam, zakładając Cricotekę, otwartą w styczniu 1980 r. w kamienicy przy ul. Kanoniczej 5. Teatr Cricot 2 nigdy nie był osobną instytucją - założony jesienią 1955 r., działał na początku w ramach Polskiego Związku Artystów Plastyków (występował w kawiarni związku przy ul. Łobzowskiej), a od 1957 jako część Grupy Krakowskiej (której Kantor był współzałożycielem), dysponującej