Do wnętrza prowadzą schody przeciwpożarowe, których nazwa akurat ma w sobie coś z poezji życia, gdyż we wszystkich tych wielkich domach powoli i nieustępliwie płonie ogień ludzkiej rozpaczy" - tak Tennessee Williams opisuje miejsce akcji "Szklanej menażerii", pierwszej sztuki, która przyniosła mu światowy rozgłos.

Tytułowa kolekcja szklanych figurek gromadzona przez Laurę, uciekającą od rzeczywistości dziewczynę, to metafora kruchości życia jej niepełnej rodziny, zamkniętej w kręgu wspomnień i iluzji. Williams wykorzystał w tym studium psychologicznym okruchy własnej biografii, szukając ucieczki przed frustracją, tęsknotą za realnym życiem, rezygnacją. Dwukrotny laureat Nagrody Pulitzera (za "Tramwaj zwany pożądaniem" oraz "Kotkę na gorącym blaszanym dachu") tworzy szokująco aktualne studium zakłamania, rozpadu więzi międzyludzkich i upadku wartości rodzinnych. Bohaterów Tennessee Williamsa nękają niespełnione ambicje i wspomnienia o dawnej świetności. Zmagają się z uzależnieniami, tłumioną seksualnością i lękiem przed wyobcowaniem. Walczą przede wszystkim z własnymi słabościami. Ekranizacje sztuk Williamsa ("Szklana menażeria" była filmowana trzy razy) z niezapomnianymi kreacjami Marlona Brando, Elizabeth Taylor czy Paula Newmana, zdobyły łącz