Cri­co­te­ka prze­no­si się do Pod­gó­rza, pra­wo­brzeż­nej dziel­ni­cy Kra­ko­wa. To miej­sce jakby wprost wy­ję­te z wy­obraź­ni twór­cy "Umar­łej klasy" i "Wie­lo­po­la"

Ka­no­ni­cza 5. To było jedno z naj­waż­niej­szych i bar­dziej ka­me­ral­nych miejsc w Kra­ko­wie. W la­tach 80. i wcze­snych la­tach 90., kiedy na­zwi­sko Ta­de­usza Kan­to­ra żywe było nie tylko w mię­dzy­na­ro­do­wych śro­do­wi­skach ar­ty­stycz­nych i aka­de­mic­kich, ale wśród czy­tel­ni­ków po­pu­lar­nych gazet, przy­pro­wa­dza­ło się tu (przy­naj­mniej pod drzwi, w akcie ja­kie­goś kultu) za­gra­nicz­nych gości. W grud­niu 1990 r., gdy po Kra­ko­wie ro­ze­szła się wieść o nie­ocze­ki­wa­nej śmier­ci ar­ty­sty, miesz­kań­cy za­pa­la­li tu zni­cze. Potem utarł się zwy­czaj, że w ko­lej­ne jej rocz­ni­ce przed wej­ściem usta­wia­ły się żywe po­mni­ki w wy­ko­na­niu Jana Książ­ka oraz braci Le­sła­wa i Wa­cła­wa Ja­nic­kich (trud­no za­po­mnieć Wiecz­ne­go Wę­drow­ca i Cha­sy­dów z deską ostat­nie­go ra­tun­ku). Ist­nie­ją­cy od 1980 r.