O "Tamarze" mówi się dobrze i źle, z zachwytem i z lekceważeniem. Bar­bara Henkel wypowiedź Macieja Wojtyszki opatrzyła tytułem "Przestrzeń magiczna". Ktoś złośliwy mógłby napisać o "Tamarze" artykuł pt. "Pewex-theater" i też miałby trochę racji. Wszystko zależy od punktu widzenia. Spróbujmy sprawiedliwie. Najpierw była reklama, jakiej nie znają dzieje polskiego teatru. Radio i telewizja - "rano, wieczór, we dnie, w nocy". Efektowny plakat i kolorowe druki towarzyszące przedstawieniu. Pewex, La Panthera, Victoria Hotel Casino i Holiday Inn. Konferencja prasowa, zapowiedzi i wywiady w gazetach. Dziennikarze - specjaliści od kreowania wydarzeń, zwijali się jak w ukropie. Nareszcie coś ich obeszło: "premiera za 700 milionów", "gigantyczny eksperyment", "teatr jakiego jeszcze nie było", "pierwsza na świecie sztuka symultaniczna", "do perfekcji doprowadzona iluzja", "polityka z erotyką", "d'Annunzio je polędwicę", atrakcja, sensacja, etc., bomba! Cokolw