Inscenizacja "Tamary" wszędzie, gdzie ją pokazywano - w Los Angeles, Nowym Jorku i w Warszawie - była przede wszystkim sensacją natury towarzyskiej, elegancką rozrywką dla publiczności śledzącej modę. Wprawdzie widzowie na ogół nie wiedzieli zbyt dobrze do końca, w czym uczest­niczą, ale ocieranie się o wykonawców we wspólnej przestrzeni, chwytanie strzępów akcji, konieczność pośpie­sznego podążania za wybranymi pos­taciami, możliwość znalezienia się z niewielką grupką widzów w czyjejś sypialni bądź kuchni - to wszystko, razem z kolacją i ceną biletu, skute­cznie zapewniło publiczności "Tamary" podniecające wrażenie przynależności do kręgu wybranych. A przy okazji pozwoliło dokonać dodatkowego od­krycia: widzowie - nie tylko polscy - w większości po raz pierwszy dowia­dują się ze spektaklu o jednej z naj­głośniejszych postaci lat dwudziestych. O artystce najmniej znanej w Polsce, a najdrożej sprzedawanej na świecie - Tamarze �