W powieści Juliusza Kadena-Bandrowskiego - "Gene­rał Barcz" - w pewnym momencie dochodzi do następu­jącej sekwencji zdarzeń: Barcz dowiaduje się o przygotowywanym, przez swych politycznych przeciw­ników, zamachu; w odsłonięciu mu niebezpieczeństwa pośredniczy patriotyczna heroina i zarazem kochanka Barcza - Drwęska; noc w której ma nastąpić akcja za­machowców Barcz spędza na posterunku państwowym, kochając się jednocześnie z Drwęską; zamach się nie udaje; Barcz - po takim obrocie rzeczy - wyko­rzystuje "sytuację do upokorzenia opozycji i umocnienia, formowane­go przez siebie, aparatu państwo­wej władzy. Czy w sekwencji tej mieści się coś szczególnego, coś co wykra­czałoby poza jej własny wymiar fabularny, własną przyczynowo-skutkową logikę i własną symbolikę? Otóż - przy uważniejszym wczytaniu się w "Barcza" - moż­na zauważyć, że schemat, realia, postaci, omawianego wyżej frag­mentu akcji powieści, nie są aż tak bardzo sa