Przed kilku dniami, a więc z ka­rygodnym opóźnieniem wobec pre­miery, widziałem "Romea i Julię" w Teatrze Domu Wojska Polskie­go w Warszawie. Siedziałem obok mego przyjaciela, młodego pisarza i publicysty. Bardzo zdolny chło­piec, o dużej wrażliwości, z uchem na poezję na pewno świeższym ode mnie. Przez trzy godziny raz po raz spojrzenia o walorze dla spek­taklu mało pochlebnym. Obrotówka bez przerwy w ruchu, dziwactwa scenograficzne, brak wybitnych kreacji aktorskich, akrobatyczna wspinaczka w scenie niegdyś zwanej balkonową, historyzm usunię­ty w sferę przestylizowanych ko­stiumów... ba, poezja, poezja! - co chwila interpretacja tekstu budziła opory, słynnych szekspirowskich b e a u t i e s szukać trzeba było ra­czej mozolnie, same nie trafiały do ucha. Po przedstawieniu kolega po­wiedział: wiesz, coś w tym spekta­klu jednak jest, lekceważyć nie ma powodu. Ocena: przedstawienie ambitne - jest w gwarze krytycznej doszczęt­nie zużyte. To taki