Wykonaniem "Attili" Montanaro udowodnił, że mógłby uatrakcyjnić repertuar Opery Narodowej. Nie tylko dlatego, że chciał sięgać po dzieła u nas niewystawiane, wręcz lekceważone. Bo choć w tej operze dbałość o atrakcyjność poszczególnych numerów bierze górę nad prawdopodobieństwem zdarzeń, to Montanaro dyryguje tak, że muzyka żyje - pisze Jacek Marczyński w Ruchu Muzycznym.

Koncertowym wykonaniem "Attili" Giuseppe Verdiego żegnał się z warszawską publicznością Carlo Montanaro, dotychczasowy dyrektor muzyczny Teatru Wielkiego - Opery Narodowej. Przez trzy sezony przygotował premiery "Turandot" i "Don Carlosa" oraz poprowadził kilka koncertów. Nie wywarł więc znacznego wpływu na poziom orkiestry i spektakli. A może nie oczekiwano od niego zbytniej aktywności? Wykonaniem "Attili" Montanaro udowodnił, że mógłby uatrakcyjnić repertuar Opery Narodowej. Nie tylko dlatego, że chciał sięgać po dzieła u nas niewystawiane, wręcz lekceważone. Bo choć w tej operze dbałość o atrakcyjność poszczególnych numerów bierze górę nad prawdopodobieństwem zdarzeń, to Montanaro dyryguje tak, że muzyka żyje. Umie wznieść ją ponad operowy banał i ukazać szlachetność, choćby w efektownej scena concertante kończącej drugi akt. Carlo Montanaro potrafi współpracować ze śpiewakami, którzy w "Attili" mają okazję do popisu. Weźmy