W nie jakim uproszczeniu wygląda to tak: wprowa­dzając na scenę którąkol­wiek z antycznych tragedii re­żyser ma przed sobą dwie dro­gi: Może przede wszystkim pod­jąć żmudny i niewdzięczny trud rekonstrukcji. O teatrze starogreckim wiemy z przekazów bar­dzo wiele, choć zapewne nie wszystko. Stąd właśnie sporne poglądy badaczy na szereg pod­stawowych kwestii. Zresztą jak rekonstruować w oderwaniu od przyrodzonych warunków ze­wnętrznych, jak rekonstruować w warunkach teatralnego gmachu z całym jego technicznym szta­fażem? Co robić z chórem, co z maską, czy role kobiece po­wierzać mężczyznom? Rekon­strukcje - jak dowodzi prakty­ka - przynoszą zwykle porażki. Po prostu są martwe. Można także budować przed­stawienie w pełnym tego słowa znaczeniu współczesne, wsparte jedynie o szacowny, klasyczny tekst. W środkach scenicznego wyrazu odwołujące się jednak do współczesnej wrażliwości widza, punktując te sprawy, które dzi­siaj wyd