(jakie to wygodne, no ale dobrze, niech będzie, tym razem w punktach) 1. Schiller to początek sztafety pokoleń, w której (zawsze po mieczu) przekazywano sobie pałeczkę: Schiller-Axer-Swinarski-Lupa-Warlikowski, Jarzyna, Klata (kto zostanie na liście, od czyjego nazwiska pójdzie kolejna strzałka, to się dopiero okaże, w chwili obecnej tu trop się urywa, w ostatnim pokoleniu jeszcze żaden z panów nie pozostawił dziedzica, ani dla lutni, ani dla imienia - być może to jest właśnie koniec). Nie ma matek w historii polskiego teatru - tu wszystko spada z krwią ojca na syna, chociaż były też reżyserki (Zamkow, Skuszanka, Lipińska, Cywińska i tak dalej), wspomina się o nich jednak tylko przy specjalnych okazjach. 2. Schiller to repertuar, być może z pominięciem niektórych tytułów, jak choćby "Krakowiaków i Górali" - kanon. ("Dziady", "Nie-Boska komedia", "Kordian", Shakespeare i tym podobne, które wciąż na nowo trzeba robić, i robić, i robić).