Przedstawienie "Iwony, księżniczki Burgunda" w Teatrze im. Wojciecha Bogusławskiego w Kali­szu to wydarzenie szczególne na mapie tea­tralnej kraju. Wyreżyserowane przez Annę Au­gustynowicz, bardzo różni się od innych, oglą­danych przeze mnie spektakli, ponieważ wyra­sta z uszanowania postaci Iwony, czyni z niej tajemniczy, a zarazem piękny przedmiot pożą­dania. Iwona wchodzi na scenę i znika z niej zawsze w sposób zaskakujący, jakby nie miała żadnego wytyczonego planu ruchu sceniczne­go. Gdy jest - elektryzuje dwór swą milczącą obecnością, gdy jej nie ma - dwór nie może uwolnić się od uczucia jej braku. Wszyscy są w Iwonie pogrążeni, jak w przedmiocie pragnień i marzeń, to ku niej zwracają się dialogi i oscy­lują napięcia pomiędzy postaciami. Dwór za­chowuje się zatem tak, jakby skądś z wysoka patrzyły nań smutne oczy pięknej Iwony. Anna Augustynowicz odczytała dramat Gom­browicza przez pryzmat "Dzienników". Dostrze­gła bowiem