Najpopularniejsze dzieło Antonia Vivaldiego, "Pory Roku", zainspirowało tan­cerkę i choreografa Teatru Wielkiego Izadorę Weiss. Nic dziwnego, bo przecież te miniaturowe koncerty skrzypcowe urzekają nie tylko czysto muzycznym pięknem, ale również nieprzerysowaną a sugestyw­ną programowością, pod­kreśloną jeszcze wpisany­mi przez kompozytora w partyturę sonetami (prawdopodobnie Tassa). Sonety te nie zdetermino­wały jednak obrazów ba­letowych, stworzonych przez Izadorę Weiss, sym­bolicznie jedynie wiążą­cych się z następującymi po sobie porami roku. Nie łączą ich również założe­nia techniczno-stylistyczne. Za to mogą szokować kontrastami. Np. po deli­katniej i wysmakowanej choreografii "Wiosny", któ­ra subtelnie opisuje wio­senne budzenie się życia, uczuć, pragnień, następuje "Lato", czyli, brutalna opo­wieść o zwycięskiej nieto­lerancji wobec "kochają­cych inaczej"! Po co? Dla­czego? I to na tle zagrody z beczącymi baranami, kt