Wgłębi sceny, obok żelaznych wrót maleńki napis kredą ,"Ster­benzeit". Druga część "Lunaty­ków" - monumentalnego przedsięwzięcia teatralnego Krystiana {#os#1116}Lupy{/#} dzieje się w przestrzeni, którą zawładnęła śmierć. Woj­na, ta pierwsza światowa, która dla Bro­cha była prawdziwie wielką wojną, jest jednak tylko historycznym pretekstem do rozważań o swoistym końcu świata. Praw­dziwa przyczyna końca nie zależy od wy­darzeń historycznych czy politycznych, one, podobnie jak sam koniec, są tylko konsekwencją głębokich zmian, jakie zaszły w ludziach poprzedniej części, opartej przede wszystkim na powieściowych dziejach Escha ("Esch, czyli anarchia"), bohatero­wie pogrążeni byli w krytycznym przesile­niu przejścia od romantyzmu do rzeczowo­ści. Część trzecia "Lunatyków" stanowią­ca materiał literacki dla nowego przedsta­wienia Lupy, to już epoka rzeczowości urze­czywistnionej. Jej bohaterem jest Hugenau - człowiek pozbawiony