OSTATNIE lata pod Pegazem przebiegały w konwencji tańca klasycznego i charaktery­stycznego. Wymienił się zespół tancerzy i niewielu z nich pamięta technikę współczesną (zwaną "modern"). Powrotem do wszechstronno­ści należy więc nazwać wieczór 20 czerwca 1997 r., w którym zaprezentowano "Tańce święto­jańskie". Spektakl składa się z czterech tytułów mogących śmiało nosić nazwę "Wieczór młodych choreografów". Mło­dych, bowiem twórcy układów tanecznych w tej profesji nie posiadają wielkiego doświadczenia, a Izadora Weiss jest całko­witą debiutantką. "Dobranoc" jest dziełem Pawła Mikołajczyka stworzo­nym do muzyki Kilara i Brahmsa. "Lieder" jest drugim tematem wieczoru ułożonym przez Bar­barę Gołaską do muzyki Richarda Straussa. Artystka cie­kawie przełożyła dźwięki na język tańca obnażając jednocze­śnie subtelności własnej duszy. Niestety pokazała też wyraźnie słabości tancerzy. Trzecim tytu­łem był "Piaskow