1. OGÓLNIKI Teatr wszędzie, w najmniejszej drobince życia. Ogarniający wszystkich i wszystko. To w końcu trochę nuży, a powielając znużenia - zniechęca. "TO" teatru jakby jest i równocześnie jakby umyka w przeszłości, martwieje w starzejącym się języku. Cricot 2 Kantora pobudza emocje behawioryzmem duszy. Pamięć jest centralnym punktem teatralnego wyznania, pamięć jako spowiedź. Teatr jako pokazywanie grzechu istnienia. Ale nie każdy grzech bywa - jak u Kantora - sprawdzalny. Tu nie sama intencja artysty, ale życie dyktuje miary. Życie - to ustawiczne zmartwychwstawanie - czyż nie jest wzywaniem przeszłości? Helmut Kajzar wynalazł dla teatru pewną regułę zakonną, która powiada, że codzienność, czyli życie tu, tu i tylko tu, w konkretnym miejscu bycia na ziemi, w sanktuarium i oborze jednocześnie, że to życie zdolne jest przeistaczać się w metacodzienność. Codzienna czynność kuchenna może się stać inicjacją teatralnej gry. K