Niech mi będzie wolno w sposób jednoznaczny i deklaratywny wyrazić swą opinię o "Akto-orce II" Jolanty Lothe, Piotra Lachmanna i... Helmuta Kajzara - to była jedna z najbardziej frapujących propozycji intelektualnych II Spotkań. Podkreślam: intelektualnych, gdyż przekonanie, tu i ówdzie w tzw. kuluarowych rozmowach wyrażane, o tym jakoby była to wyłącznie próba rozpoznania języka video, jego nieznanych możliwości wizualno-plastycznych, jest moim zdaniem dużym uproszczeniem. Tu technikę video traktuje się instrumentalnie; służy ona zbadaniu i podważeniu tradycyjnych kanonów estetycznych i związanych z nimi ustalonymi i ,zdawałoby się, niezmiennymi prawami rządzącymi ontologią dzieła teatralnego, ściślej - aktorskiego. Lachmann pyta, a Lothe próbuje dać niemożliwą z natury rzeczy odpowiedź, kim jest aktor, jaki jest jego sposób istnienia. Ten problem nie tylko w polu sztuki się sytuuje, jest pytaniem o to, kim się jest, gdy bariera konwe