Tegoroczne katowickie Spotkania Teatru Wizji i Plastyki przebiegały pod znakiem performance, którego poetyka eksponuje artystę w procesie twórczym - uwaga widzów przeniesiona tu zostaje z dzieła na działania. Wiadomo, że idea teatru plastycznego nie jest łatwa do zdefiniowania, choć ten nurt sztuki teatralnej i parateatralnej aktywnie istniejący od przełomu lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych ma w Polsce tradycję niebagatelną. Wpisują się w nią: Kantor, Szajna, Grzegorzewski, zaś z pokolenia młodszego: Mądzik, Markowicz, Wiśniewski. Tak więc ramy kwalifikacyjne Spotkań w Katowicach są z konieczności nieostre i nie zawsze konsekwentne. Tego roku wśród wielu propozycji znalazły się i takie, których formuła nie była jednoznacznie "plastyczna", czasem nawet wyraźnie odbiegała od tej estetyki (np. "Sen nocy letniej" Henryka Tomaszewskiego); spora też część spektakli odpowiadała szeroko pojętej stylistyce teatru otwartego. Owe zbieżności for