Nie jesteśmy, niestety, ani matematykami, ani chemikami (których tak wielbił Sebastian Mercier), ani fizjologami; ani nawet psychologami, ekonomistami, czy statystykami. Nasze hipotezy 53 dowolne, nasze rozumowania chwiejne i niepewne, nasze wnioski bywają subiektywne, nasze prognozy - łatwe do obalenia. Nic dziwnego, że gorączkowo próbujemy wynaleźć bardziej stały grunt. Obserwując i opisując nasze przeżycia artystyczne, chcemy sobie ustalić jakieś sprawdziany. Jednym z nich wydaje się dla krytyka teatralnego stosunek lektury do przedstawienia. Ściślej mówiąc - porównanie wrażeń, jakie odnosimy przy czytaniu utworu dramatycznego, z tym, czego doznajemy, oglądając realizację sceniczną utworu. Wiemy, że owa realizacja układa się rozmaicie. Przedstawienie może w nas burzyć czy osłabiać wizje, jaką ,,zbudował" autor. Albo też wrażenia mogą być ,,równoległe", wtedy zwłaszcza, gdy artyści teatru, na podstawie tekstu, zrealizowali pomysły odmienn