Nie będzie przesady w stwierdzeniu, że "Dom kobiet" cieszył się od pre­miery w Teatrze Polskim w roku 1930, niesłabnącym zainteresowaniem zarówno reżyserów, jak i krytyków oraz widzów. Ileż wzruszeń wywołały role tej rangi aktorek co Elżbieta Barsz­czewska, Wanda Siemaszkowa, Honorata Leszczyńska, Maria Przybyłko... Sceniczność utworu, dbałość o szcze­góły, powabność formy, logika kon­strukcji myślowej a parzy tym - przej­mujący nastrój - złożyły się na po­wodzenie utworu tworzonego przez pisarkę, a będącego dziełem poetki. Nałkowska po mistrzowsku budując akcję, potrafiła ukazać zmienność charakteru widzianego oczami innych, wciągnąć w intrygę. Kobiety Nałkowskiej, zapamiętałe w rozdrapywaniu ran, z uporem zamyka­jące się w swoim nieszczęściu, nie szu­kają pociechy w świecie. Aż dziw, że zamiast buntować się przeciw takiej po­stawie, wzruszamy się głęboko, z zain­teresowaniem wsłuchujemy w opowie­ści babki