ŻYCIE w sztuce i życie realne Zofii Nałko­wskiej byłoby tematem pasjonu­jącego filmu biograficznego, cóż kiedy u nas biografistyka filmowa nie powstaje łatwo. Bardzo z da­leka trzyma się od niej współ­czesne scenariopisarstwo, a wszystko, co dotąd w tym rodzaju powstało, jest autorstwa samych reżyserów. Andrzej Wajda w do­kumencie utrwalił szkic do por­tretu Jarosława Iwaszkiewicza w jego późnych latach, Grzegorz Dubowski w paradokumentalnym obrazie "Tumor Mózgowicz" pró­bował uchwycić fenomen osobo­wości Witkacego, piękne szkice o Stanisławie Witkiewiczu i Józefie Kraszewskim w montażowych fil­mach przedstawili Lucyna Smo­lińska i Mieczysław Sroka, wresz­cie Ludomir Motylski, także w do­kumencie montażowym zatytuło­wanym "Chciała nam o Polsce coś ważnego powiedzieć", przy­pomniał postać Marii Dąbrowskiej. Podobnie jak Dąbrowska, Zofia Nałkowska pozostawiła stosunkowo obszerny materiał autobiograficzny, przede wszyst­kim powie�