W Polsce jesteśmy w tej chwili świadkami spotkania dwóch sposobów myślenia o teatrze, dwóch systemów jego produkcji: repertuarowego i kuratorskiego. Co z tego wyniknie? - pisze Marta Keil na swoim blogu.

Zawód kuratora, który w ostatnich dziesięcioleciach stał się kluczowy dla sztuk wizualnych, w bardzo istotnym stopniu wpływa obecnie również na kształt sztuk performatywnych w Europie, a zwłaszcza tych wydarzeń, które realizowane są poza strukturami teatrów repertuarowych i centrów choreograficznych. Pojawienie się i rosnące znaczenie kuratora wydaje się emblematyczne wobec przemian estetycznych i kulturowych w dziedzinie teatru i tańca w ostatnich dwudziestu latach. Przyjrzenie się roli kuratora umożliwia analizę współczesnych mechanizmów tworzenia i dystrybucji kultury. To kurator decyduje o kształcie współczesnych sztuk performatywnych (zwłaszcza tych tzw. niezależnych, a więc powstających poza systemem repertuarowym) i o obiegu artystów (zwłaszcza międzynarodowym). Jednocześnie festiwalizacja życia teatralnego i tanecznego, rozwój takich instytucji, jak domy produkcyjne, interdyscyplinarne ośrodki niezależne; wreszcie obecność międzynaro