Dwa i pół roku temu, 29 listopada 1981 r., na scenie Teatru Kame­ralnego we Wrocławiu odbyła się prapremiera sztuki Jerzego Zawiey­skiego - "Ziemia nie jest jedyna". Jechałam do Wrocławia na ten spe­ktakl z mieszanymi uczuciami. Z jed­nej strony - cieszyła myśl, że drama­turgia Zawieyskiego, od dłuższego już czasu pomijana przez sceny (przynaj­mniej profesjonalne), powraca znów na należne jej miejsce: na ową speł­nię - który to termin, zapożyczony ze specyficznego słownictwa Juliusza Osterwy, wydaje się w tym wypadku wyjątkowo przydatny. Lecz jednocze­śnie odczuwałam niepokój nie ma­jąc żadnej pewności, czy ta twórczość zachowała jeszcze swą świeżość i siłę oddziaływania; czy trafi do dzisiej­szych odbiorców, do pokolenia, które wzrosło już w nowych, odmiennych warunkach i rządzi się nowym, kształ­towanym wśród gwałtownych przeobrażeń naszego czasu, systemem pojęć i kryteriów wartości. Tym bardziej, że chodziło tu