Najnowszą premierę Teatru Wielkie­go w Łodzi niewątpliwie można uznać za ważne wydarzenie artystyczne. Wy­stawienie właśnie tej opery na koniec wieku niesie w sobie pewne symbolicz­ne przesłanie. Choć opowiada ona o dziejach pradawnych, to nawiązuje do problemów nieustannie nurtujących na­szą świadomość, takich jak rola jed­nostki w rozwoju dziejów, kwestia dy­chotomii płci - umiejscowienia "animy" czy "animusa", żeby użyć katego­rii jungowskich, w jednej powłoce cie­lesnej, przekroczenie ram chrześcijań­skiego postrzegania świata i kultury, i próba odnalezienia się w alternatyw­nym ruchu New Age. Do tego docho­dzi nowa estetyka muzyczna, wycho­dząca poza linearność rozwoju właści­wą tradycji europejskiej, reprezentowa­na właśnie przez muzykę Philipa Glassa. Wszystko to powinno wzbudzać za­interesowanie widzów i zapowiadać długi żywot tej opery na łódzkiej sce­nie muzycznej. Dzieło miało prapremierę w 1984 roku w Stuttgar