Polską prapremierą opery Philipa Glassa pt. "Echnaton" łódzki Teatr Wielki awansował do grona najdoskonalszych scen europejskich, realizujących sztukę w - jak dziś można przypuszczać - stylistyce XXI wieku. Henryk Baranowski dzieło ame­rykańskiego twórcy inscenizuje do­skonale, z imponującym ładunkiem intelektualnym i zapierającymi dech efektami wizualnymi. Jego "Echna­ton" jest wspaniałą projekcją inteli­genta poszukującego podniet i nie­znanych doznań w świecie, który już dziś nie istnieje, a którego - niestety - nie potrafimy odwzorować nawet w rzeczywistości wirtualnej. I także o tym traktuje przedstawienie. Rozmach wyobraźni Baranow­skiego nie przysłużył się natomiast samej kompozycji Glassa. Bezlito­śnie obnażył bowiem niedostatki w budowie dramaturgicznej utworu. Glass pisząc "Echnatona" najwyra­źniej nie miał jeszcze dostatecznie wyrobionego wyczucia sceny. Pierwszy akt projektując niemal wybitnie, w drugim (inscenizator z d