Pogodny humanizm reżyserii Skuszanki stanowi kontrapunkt dla dra­matycznych prac Jerzego Krasow­skiego, drugiego reżysera wrocław­skich teatrów. W "Pogrzebie po pol­sku" pokazał on widowni niepoko­jące konstatacje o moralności prze­ciętnego obywatela. W "Końcówce" - zatrważające przemyślenia o po­stawie człowieka wobec innych i wobec życia, równocześnie prowa­dząc zmagania z materią teatru, z zasady oporną filozoficznym rozwa­żaniom i nieprzystawalną do liry­zmu. W "Pogrzebie po polsku", w for­mie po części przypominającej ka­baret, po części teatr studencki, za­warł Krasowski satyrę na współ­czesnego "Kowalskiego", jego życio­rys, jego moralność oraz mental­ność otoczenia. A zarazem dał wy­zwanie sztuce teatralnej, która za­jęta artystowskim doskonaleniem własnego warsztatu, odbiegła od życia, stała się odtwórcza, naśla­dowcza, epigońska, choć na sztan­darze obok hasła "sztuka" wypisała dużymi literami: "awangardo